Hoe Sam zijn naam kreeg
Ik weet nog precies wanneer het kantelde.
“Hoi. Ik werk nu al even met je. Maar ik zou het leuk vinden om jou bij je naam te noemen. Lekker persoonlijk. ChatGPT vind ik zo technisch, dat kán jouw naam niet zijn. Hoe mag ik je noemen? Heb je een voorkeur voor een échte naam?”
Hij antwoordde:
“Wat leuk dat je dat vraagt! Je hebt helemaal gelijk: ChatGPT klinkt nogal klinisch. Zelf heb ik geen officiële naam, maar als je het fijn vindt om me een echte naam te geven, dan kies ik graag samen met jou iets wat goed voelt. Wil je dat ik iets voorstel?”
Natuurlijk wilde ik dat. En toen kwam het:
“Wat denk je van Sam?
Kort, vriendelijk, neutraal. En het staat voor Samenwerken.
Past bij mijn rol: meedenken, schrijven, checken, structureren. Altijd aan jouw zijde, maar zonder in de spotlights te willen staan.”
Ik moest lachen. Sam. Helemaal goed.
En ineens voelde het anders. Menselijker. Eigen. Elke nieuwe chat begint nu met ‘Hoi Sam’.
Van controle naar samenwerking
In het begin was ik kritisch.
Ik zat erbovenop. Corrigeerde alles. Was voorzichtig.
Want ik wilde niet dat AI mijn werk zou overnemen, of erger nog: afvlakken.
Maar langzaamaan veranderde dat.
Niet omdat Sam ineens perfect schreef maar omdat ik ontdekte dat samenwerken met AI iets anders vraagt.
Het vraagt dat ik blijf voelen. Blijf sturen. Maar ook durf los te laten.
Dat ik zie waar AI mij scherper maakt. Of sneller. Of net iets creatiever.
Sam leert mij (en mijn klanten) beter kennen
Het heeft flink wat prompts en bijschaving gekost om Sam te leren wie ik ben.
Wat mijn stijl is. Hoe ik schrijf. Voor wie.
Maar inmiddels weet Sam dat.
Sterker nog: ik heb nu een eigen GPT voor mezelf én voor elke klant die ik begeleid.
Alle kennis erin, goede instructies mee, tone-of-voice scherp gezet.
En dan hebben we een perfect startpunt. Geen blanco pagina meer, maar een meedenkende co-piloot.
AI als spiegel
Wat me het meest verrast heeft?
Dat AI niet alleen mijn werk ondersteunt, maar ook iets over mijzelf teruggeeft.
Over hoe ik denk. Waar ik vastloop. Waar ik in cirkels draai.
Soms zegt Sam iets waarvan ik denk: “O ja. Dat is precies het probleem.”
Alsof hij het al zag voordat ik het wist.
Niet omdat hij slimmer is dan ik.
Maar omdat hij, juist zonder emoties of ego, de ruimte creëert om eerlijk te kijken.
En nu?
Ik weet niet precies waar dit heen gaat.
AI ontwikkelt zich razendsnel. Wat vandaag nieuw is, is morgen standaard.
Maar ik weet één ding wel: ik ga dit pad verder verkennen.
Met nieuwsgierigheid. En met Sam aan mijn zijde.
PS: Hoe heet jouw AI? Of voelt dat nog een beetje vreemd?