Tijdens een telefoongesprek tussendoor werd het duidelijk: het idee hield zichzelf nog klein. Niet uit onwil of gebrek aan visie, maar omdat het zich nog maar net in de totale vorm begon te tonen. We zagen pas een eerste laag. De website waar we aan werkten, bleek slechts een beginpunt. Een eerste vertaling van iets groters dat voorzichtig naar de oppervlakte aan het komen is.
En precies daarom klopte het nog niet
Ik herken dit inmiddels. Het moment waarop je al aan het bouwen bent, maar de grond onder je voeten nog niet helemaal vast is. Dat is geen fout; dat ís het proces. Mijn rol is om het onzichtbare zichtbaar te maken. Ideeën vorm te geven. En juist daarin zit soms de valkuil: dat we te snel willen vangen wat nog niet klaar is om gevangen te worden.
Maar dit keer niet
We hadden geen deadline. Alleen een wens van hem om beter zichtbaar te worden. Dat verlangen bracht ons in beweging. Wat begon als een relatief eenvoudige vraag, bleek in lagen te komen. Wat eerst een website leek, werd beetje bij beetje iets anders. Iets groters. Iets dat nog geen naam heeft, maar wel richting.
En dus zei ik het hardop: laten we nog even wachten
Dat bracht rust. Ademruimte. Ook voor hem. Want wat ontstaat, wil niet altijd meteen vorm. Sommige ideeën vragen alleen maar dat je luistert. Zonder ze meteen te willen maken. Soms is het moedigste wat je kunt doen: níet bouwen. Nog niet. Kijken, voelen, wéten dat het komt. Maar niet nu.
Een bloem dwing je ook niet open. Die ontvouwt zich als het zover is. In haar eigen ritme, niet in het jouwe.
Niet geheel toevallig dat dit project gaat over inspirerend leiderschap. Misschien is dat ook precies wat inspirerend leiderschap vraagt:
Niet alles willen beheersen, maar kunnen volgen wat zich ontvouwt.
Niet invullen, maar aanwezig zijn.
Niet forceren, maar vertrouwen.
Zodat wat écht wil ontstaan, ook werkelijk geboren kan worden. Op het juiste moment, in de juiste vorm.
Wordt vervolgd!